The last post

Dat was het dan.

Gisteren om 11 uur opgestegen van Lugano-Agno, om 14:15 geland op Schiphol. Een heerlijke tijd is nu definitief achter de rug.
De laatste twee weken heb ik min of meer vakantie gehad, met bezoeken aan Milaan en Como, zwemmen in het meer en feestjes, voetbal kijken, bier drinken en, eh, afscheid nemen. Ik heb toch een paar echte vrienden gemaakt en het is nog steeds vreemd om te bedenken dat je ze misschien nog maar één of twee keer terug zult zien. Of helemaal niet meer.
Terug in Nederland is het fijn om de zee te kunnen ruiken, een beetje fris vergeleken met Ticino (wekenlang 30 graden of meer, je raakt er aan gewend) en meteen terug geweest op Bouwkunde om te solliciteren en aangenomen te worden.
Ik ga zeker een keer terug. Niet om te studeren en misschien niet voordat ik 50 ben en geld over heb, maar toch. Eerst staan de VS, Duitsland, Spanje, Colombia, Zweden, weet-ik-waar op het programma, om iedereen weer eens terug te zien.
Tot besluit, in foto's mijn dagelijks wandeling van huis naar de Accademia, geschoten afgelopen woensdag.

Mendrisio, ci vediamo.

Como, 1/7

Heet, mooi, veel toeristen ("Schat, geniet je ook nog even van het mooie dorpje?") en geen Clooney...

Critiche finale (2)

Aan alles komt een eind, zo ook aan dit ontwerp. Na een paar bizar drukke weken, enkele nachten zonder slaap en talloze stukjes karton stond daar ineens een toren. Basta.
Onze presentaties vonden plaats op de 22e en 23e, in het snikhete atrium. Het is hier buiten makkelijk een graad of dertig, binnen onder een semi-transparant dak is het niet te harden. Maar dit was de enige ruimte waar onze kleine monsters in pasten.
De opgave was wederom een maquette op grote schaal (in mijn geval 1:100), ongeveer een meter hoog, een "scenario image" (het gebouw in zijn locatie) en tekeningen. Het idee is dat het scenario duidelijk wordt aan de hand van deze drie ingrediënten.
Als gastcritici waren aanwezig Jonathan Woolf (Londen) en Marie-Therese Caratch (Basel). Vooral de eerste blonk uit in Engelse humor, waar Christ & Gantenbein normaal gesproken al bijdehand genoeg zijn.
Uiteindelijk werden sommige mensen nog behoorlijk aangepakt. Onduidelijkheid, terughoudendheid en weinig inzet in het ontwerp werden niet op prijs gesteld.
Mijn presentatie ging vrij vlotjes. Er waren wat kritiek punten (niveau plattegronden), maar lof voor de grote ambities en het scenario. Mijn maquette was eigenlijk niet echt af, maar deze ruwe staat paste bij mijn ontwerp.
Mijn scenario was als volgt: een toren met een gemengd programma dat inspeelt op de typische condities van Ticino. Die zijn 1) het fantastische contrast tussen landschap (prachtig) en infrastructuur (ruw en imposant) en 2) Lugano is niet voor niets een van de belangrijkste bankcentra van Zwitserland. Een hoop mensen hier zijn zeker niet vies van wat zwart geld. Dit vertaalt zich in een project dat zich richt op deze lelijke kant van Ticino, dat in architectonische expressie aansluiting zoekt bij snelwegarchitectuur en wat programma betreft ook inspeelt op de vies-rijke bevolking van deze streek. Zo is er plaats voor wat winkels, restaurants en café's, een nachtclub, bordeel, gokpaleis, een hotel, wat kantoren en luxe appartementen. De architectuur neigt naar infrastructuur, Hong Kong vertical factories.
Na afloop was er een klein aparitivo, gevolgd door een diner in een fancy restaurant (op onze kosten wel te verstaan). En na afloop volgde het cijfer. Eén voor één werd je naar binnengeroepen, alwaar je een al redelijk beneveld paar docenten aantrof, sigaren incl. Een 9, diepe zucht en wat limoncello maakten een hectisch semester compleet.
Ter besluit was er een feest in Salorino, een klein dorpje op een heuvel, met een studentenhuis vol Erasmusstudenten. Ook hier doken onze docenten weer op, geheel in lijn met hun playboy, Prada dragende imago. Ze vertrokken met hun vaste groupies.

Het atelier, woensdag 21 juli

Donderdagochtend, jetzt geht's lossss...

vlnr: Ernesto, Emmanuel Christ, Christoph Gantenbein, Caratch en Denise in actie

Jonathan Woolf in actie, Patrick (assistent) en Svetlana

Christ in actie

na afloop: Mira, Linda, Oliver, Alfredo en ?

Mijn toren

Manhattan in Mendrisio

Aperitivo

All aboard...

Diner

Scenario. Locatie: afrit Lugano-Sud, Lugano

Critiche Finale (1)

Op 6 juni vonden de eindpresentaties voor het Atelier Orizzontale plaats. Profs Acebilo en Zhengelis en aanhang/ assistenten leefden zich een dag uit in het bespreken van alle projecten. Omdat je je docent niet elke week ziet gaan presentaties hier meestal tergend traag; ze moeten immers telkens weer helemaal op de hoogte worden gesteld. Een eindpresentatie duurt makkelijk een dag, met een groep of vijftien en Italiaans-Zwitserse planning (iedereen altijd te laat, maar met dezelfde marge).
Onze groep (4 Duitsers, een Amerikaan en ik) werd heel lovend ontvangen. "Very, very well done". "This is Barcelona!" "Could be build tomorrow." Om eerlijk te zijn waren ze bijna overal heel lovend, of je nu het grootste, meest nostalgische of geelste project had. Cijfers volgen pas op 10 juli, maar we hebben er alle vertrouwen in.
Na afloop werd een ad-hoc tentoonstelling ingericht in het atrium, veel foto's gemaakt en vervolgens weer terug aan het werk, de eindpresentatie voor het normale atelier was in zicht.

Acebilo (links) en Zenghelis in karakteristieke pose

Ons ontwerp voor zona Franca, Barcelona

Staaltje maquettewerk van andere groep (lang leve de kashba)

Christ & Gantenbein

Een paar indrukken van het werk van Christ & Gantenbein, de docenten van mijn atelier. Jong, hip en nu al in China. Zie ook hun website.

Huis bij spoorweg, Zollikon

Uitbreiding en renovatie Nationaal Museum, Zürich

Uitbreiding en renovatie woonhuis Arlesheim

Paviljoen in Jinhua Architectuur Park, China

work in progress

Atelier

Ok, het is al weer even geleden, maar hier zijn weer eens wat plaatjes. Deze keer: ons atelier op de accademia. Zoals je ziet heeft iedereen zijn eigen bureau en kastje, plus wat ruimte ergens op een wand of paneel. Mijn bureau is een georganiseerde chaos op dit moment. Mijn project beweegt zich op dit moment tussen tekeningen, maquettes en 3d modellen en dat vergt nogal wat ruimte. Daarnaast heeft ons atelier ook een eigen schatkamer, waar de meeste mensen hun grote maquettes stallen. Ik heb ondertussen een aardige verzameling torentjes opgebouwd.
Het is zondag dus het is vrij rustig hier, maar doordeweeks werken de meeste mensen op atelier. Een hele verademing ivm Delft, waar je meestal thuis werkt. Nu zijn er altijd wel wat mensen aanwezig, vooral de andere uitwisselingsstudenten; goed voor de sociale contacten.